LEKCJA GIMNASTYKI (229)

Kim jesteście naprawdę?

Na kibicowskich stowarzyszeniach Wisły i Cracovii srodze zawiodłem się przy organizacji Marszu Milczenia. Założyłem, że obie struktury nie mają nic wspólnego z szerzącym się w Krakowie bandytyzmem ulicznym, interpretowanym jako skutek międzyklubowego antagonizmu. Po dziś dzień zresztą nie chce mi się wierzyć w sugestię, że liderzy kibiców z obu strony Błoń mieliby moralnie kontrasygnować wyroki śmierci wydawane przez bossów podziemia narkotykowego. Organizując Marsz daliśmy sposobność jasnego postawienia sprawy i wykluczenia ich domniemanych związków ze światem przestępczym. Zaproszenie do wspólnej inicjatywy nie tylko zostało odrzucone, ale i skwitowane najpierw lekceważeniem, a następnie postawieniem zarzutów organizatorom, czyli Małopolskiemu Związkowi Piłki Nożnej, a pośrednio Patronowi Marszu Metropolicie Krakowskiemu, kardynałowi Stanisławowi Dziwiszowi! Zmarnowana została nie tylko okazja do zademonstrowania konstruktywnej postawy kibicowskiej zbiorowości, ale wręcz jedyna sposobność integracji pod wspólnym zbożnym hasłem…

Teraz, kiedy mamy do czynienia z eskalacją wiadomych wydarzeń na trybunach krakowskich stadionów, kiedy wzajemna wrogość ociera się o cechy zoologiczne, a destrukcja wymierzona w wyliczalne interesy „umiłowanych” klubów idzie w setki tysięcy złotych, najwyższa pora na opamiętanie. Proponując spacer pomiędzy tablicą pamiątkową pierwszego prezesa PZPN, a zarazem prezesa Cracovii - dr. Edwarda Cetnarowskiego, a pomnikiem pułkownika Henryka Reymana - symbolu wiślaka-patrioty, pragnęliśmy zademonstrować istnienie w Krakowie środowisk około piłkarskich, które są w stanie samorzutnie opanować zjawiska patologii stadionowej i ich ponurych następstw w postaci zbrodni ulicznych. Nie udało się dołączyć do Marszu stowarzyszeń, a szkoda, bo była znakomita okazja do promocji dobra, które im statutowo przyświeca.

Czy to znaczy, że dzisiejsza megakontestacja środowiska Stowarzyszenia Kibiców Wisły, faktycznie przerywająca więzi z klubem piłkarskim, jest wypowiedzeniem gorącej wojny (race wystrzelone na oślep z terenu dawnego basenu klubowego) i porzuceniem wszelkiej nadziei na powrót do normalności? Ponieważ głupio jest nie mieć nadziei, osobiście noszę w sobie okruchy optymizmu, oparte na swoistym odkryciu innej twarzy SKWK… Nie wiedziałem, tak samo jak opinia publiczna miasta i świata, o tej działalności Stowarzyszenia, która nie tylko godna jest polecenia, ale i upowszechnienia. Niestety, z tym upowszechnieniem bywa niedobrze, pewnie z powodu trwałej gęby, jaką sobie SKWK dorobiła negatywnym dopingiem, pirotechniczną oprawą meczów, itp. A przecież na Reymonta rządzi nie tylko „Misiek”, a sporo do powiedzenia - jak się okazuje - mają zwolennicy patriotycznej edukacji młodzieży wiślackiej, realizowanej w oparciu o wzorce osobowe byłych, znakomitych zawodników tego klubu.

Do tej pory wiedzieliśmy o krzewionym kulcie Henryka Reymana, żołnierza, obywatela i kapitana związkowego reprezentacji narodowej, która w 1957 pokonała ZSRR, na którego powołują się sektorówki, mobilizujące piłkarzy Wisły do gry… na całego. Aliści zza kultu Reymana, którego pomnik chcą odnowić liderzy Stowarzyszenia, wyłania się kompleksowy program edukacyjny. Z niego wynikają rocznicowe wyjazdy na katowicki cmentarz, gdzie spoczywa inna ikona Wisły, założyciel klubu, zawodnik, ale przede wszystkim uczestnik wojny z bolszewikami (był w wyprawie kijowskiej Piłsudskiego jako saper), żołnierz Września 1939 i weteran Korpusu Andersa - major Józef Szkolnikowski. Jako że major był też pierwszym prezesem Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, czuję się w obowiązku dołączyć do kolejnych nawiedzin cmentarza, z wiązanką w ręku. Rosnąca legenda wielkiego krakowianina i Polaka generała Emila Fieldorfa, szefa Kedywu Armii Krajowej, męczennika ruchu antykomunistycznego oporu, ze sportem, ani z wiślacką piłką ma niewiele wspólnego, zatem kultywowanie pamięci o nim ma swoją wymowę, wybiegającą poza kontekst klubowego partykularyzmu kibicowskiego. Choćby z tego względu tym, co patrzą na współczesność z kalendarzem historycznym w ręku, ważniejszym niż kalendarze rozgrywek, warto poświęcić zdanie aprobaty. Nawet jeśli zakwalifikujemy powyższe inicjatywy do kategorii gestów moralnych, ich naturalnym uwiarygodnieniem pozostaje przecież czyn w postaci ekskursji kibiców Wisły na nasze dawne Kresy, konkretnie na przygraniczne tereny obwodu lwowskiego (okolice Mościsk, Zimnej Wody, Gródka Jagiellońskiego). Jeżdżą tam z pomocą materialną dla skupisk rodaków, którzy Polski nigdy nie opuścili, a padli ofiarą zepchnięcia Jej na zachód, na mocy traktatu jałtańskiego. Nasze media, nie zapominające o każdej zebranej złotówce na pomoc dla głodującej ludności Afryki, o zbiórkach dla ofiar tsunami na wyspach Oceanu Indyjskiego, na wspomnianą odmianę charytatywnej aktywności, bądź, co bądź, młodych ludzi, którym niekiedy przypisuje się zastąpienie głowy futbolówką, zainstalowały zasłonę milczenia…

A jednak informacja byłaby potrzebna, niechby po to, aby każdy mógł sobie wyrobić własne zdanie w kwestii dylematu wokół oceny działań Stowarzyszenia i wyjaśnić fenomen ich dwoistości.

Ryszard Niemiec