Justine Henin z niecierpliwością czeka na swoje pierwsze po półtorarocznej przerwie oficjalne mecze. Belgijka wraca do tenisa, żeby wygrać Wimbledon. To jedyny tytuł wielkoszlemowy, którego nie ma na swoim koncie. - Marzę o tym - mówi 27-latka z Liege.

Sensacyjny koniec kariery Henin ogłosiła na konferencji prasowej w połowie maja 2008 roku. Mówiła wtedy, że się wypaliła i że wygrała już wszystko, co chciała wygrać. Rozstawała się z tenisem jako zdecydowana liderka światowego rankingu WTA. Agnieszka Radwańska zapytana o wzór do naśladowania mówiła niedługo wcześniej, że jeśli musi kogoś wskazać, to wybiera właśnie Henin.

Po półtorarocznej przerwie Belgijka zatęskniła za tenisem. Ogłosiła, że pójdzie śladem swojej rodaczki Kim Clijsters i w styczniu 2010 roku "rozpocznie drugą karierę". Już w grudniu rozegrała trzy mecze pokazowe, a w żadnym nie straciła nawet jednego seta. W Charleroi pokonała Kirsten Flipkens i Flavię Pennettę, a w Kairze nie dała szans Nadii Pietrowej.

Dlaczego wróciła? Po jedyny puchar, którego nie ma w swojej gablocie. - To inna Justine Henin, która będzie próbować zrealizować swoje marzenie, czyli wygrać Wimbledon. Nie wiem, czy to możliwe, ale dzięki temu wyzwanie związane z powrotem jest dużo bardziej pasjonujące - tłumaczy belgijska mistrzyni.

Pierwszy oficjalny po powrocie mecz Henin rozegra na początku roku podczas turnieju Brisbane International. Zawody w Nowej Zelandii będą dla niej próbą generalną przed Australian Open, w którym wystąpi dzięki "dzikiej karcie".

Nadzieje kibiców rosną, ale Henin od kilku dni powtarza, żeby cudów - przynajmniej na razie - się nie spodziewać. - Szczerze mówiąc, nie mam wielkich oczekiwań wynikowych co do zbliżającego się Australian Open. Będę zadowolona z tego, że w ogóle będę mogła tam wrócić, spotkać stare znajome, poczuć adrenalinę - mówi Henin.

Pytana o urlop od tenisa odpowiada: - Nigdy nie żałowałam decyzji o tym, by przestać grać, ale jestem bardzo podekscytowana ze względu na perspektywę rozpoczęcia drugiej kariery. Ona będzie inna niż ta pierwsza. Przynajmniej w moim własnym mniemaniu.