- Popatrz na moje ręce - mówi Chris Arreola, wyciągając dwie napuchnięte dłonie. - Waliłem go po głowie i tylko słyszałem, jak mi się wszystko w tych dłoniach przesuwa. On nie ma szczęki z granitu. Granit jest bardziej miękki. On ma łeb ze stali. Zwycięstwo Tomasza Adamka otwiera przed nim salony boksu.

NIEZWYKŁY REPORTAŻ Z ONTARIO

Wygrana przez Tomka Adamka walka natychmiast przeszła do klasyków wagi ciężkiej. - Takie walki ratują wagę ciężką. Od szóstej rundy chciałem wstać od stołu i poszukać gdzieś Kerry Davisa (szef HBO Sports - przyp. PG), namawiając go, żeby zaraz, bez względu na to kto wygra, podpisywał walkę rewanżową - mówił mi Lennox Lewis. - On już jest gotowy do walk z tymi co mają tytuły. W każdej następnej walce będzie jeszcze lepszy.

- Ilu zostało jeszcze niedowiarków? Pewnie kilku, pewnie jeszcze się ich trochę ostało. Ale ja naprawdę chcę być mistrzem świata. Widzieliście dzisiaj jak bardzo chciałem - mówił Tomek, kiedy, krótko po pierwszej w nocy czasu kalifornijskiego, już na hotelowym korytarzu "Hiltona" dawał ostatni wywiad i podpisywał ostatni autograf. Popatrzyłem na jego zryte bliznami, zdarte do krwi rękawicami Arreoli plecy, bąble na stopach i zmęczoną twarz i nie miałem wątpliwości, że już więcej chcieć nie mógł. Choć z drugiej strony - ile razy "Góral" nas już zaskoczył? Przyjrzyjmy się temu, co podpatrzyłem, usłyszałem i zobaczyłem w Ontario:

36 minut boksu w Ontario zrobiło z Tomka Adamka zupełnie innego pięściarza i nie chodzi tutaj nawet o zebrane podczas tej walki doświadczenie. Oczywiście najważniejsze było zwycięstwo, ale jego pozasportowej wartości nie można było przecenić. - Niezwykła walka, wielkie zwycięstwo. Na mojej nieoficjalnej karcie sędziowskiej Tomasz wygrał 116:112. Pod koniec walki, w niektórych rundach on się bawił z Arreolą! Niezwykły popis boksu - następny musi być w Newark - czytam e-mail przesłany mi właśnie przez Dana Rafaela z ESPN. Iwajło Gocew, bułgarski menedżer byłego mistrza świata Samuela Petera ciągnie mnie za ramię. - Dla Adamka nic nie jest niemożliwe. Nie wierzyłem, że będzie w stanie przyjąć bomby Arreoli, a on przyjmował i chciał się dalej bić. Chciałbym być dzisiaj promotorem Adamka. Kathy może sobie już wypisywać czeki...

Nie tylko Duva może wypisywać sobie czeki podczas negocjacji, ale Tomek - na podstawie kontraktu z HBO - zaczyna być promowany w całych Stanach na równi z takimi pięściarzami jak Shane Mosley czy Kelly Pavlik. To można przeliczyć na dziesięciokrotne zwiększenie popularności i przede wszystkim nacisk HBO, by najlepiej opłacani potencjalni rywale Polaka chcieli z "Góralem" walczyć. Bo kasa będzie się zgadzać.

Kathy Duva ma do powiedzenia tylko jedno: - David Haye - gdzie jesteś?! Nie wyobrażam sobie, żeby David był w stanie przyjąć tyle ciosów Adamka i stać na nogach, jak to robił Arreola. Mamy przyrzeczoną walkę przez HBO, najprawdopodobniej zrobimy ją w pierwszym tygodniu października, oczywiście w Prudential Center w Newarku. Nawet nie mam siły myśleć z kim. Możemy z każdym, daj mi nacieszyć się na razie Tomkiem.

Jestem w szatni Chrisa Arreoli. Henry Ramirez, jego trener rozkłada ręce: - Nie wiem czy przyjdziemy na konferencję prasową. Chris ma obie dłonie rozwalone, a twarz jakby mu pszczoły pogryzły. Lekarz każe jechać do szpitala. - Idziemy, co ja jestem jakaś cipa? Nie będę się nigdzie chował - słyszę za sobą głos Arreoli. W czarnych, wyglądających trochę jak jego żony Eron okularach "Dolce&Gabbana", wygląda trochę śmiesznie. - Tłuczesz, tłuczesz i nic z tego przeciwko Adamkowi nie wynika. On bardziej walczył swoją walkę, niż ja swoją i to zadecydowało. Nie będę komentował tego punktowania 117-111 dla Adamka poza to, że ten sędzia powinien dostać wpierd... Ale ślepych się nie bije - mówi Chris. - Adamek wygrał tą walkę zasłużenie. Trzeba się zabrać do roboty. Jak ja bym chciał rewanżu! Może być wszędzie, nawet w Polsce. Pogadasz z Adamkiem?

Kiedy już myślałem, że po takiej walce Adamka nic nie może już na mnie zrobić wrażenia, zobaczyłem trzy rzeczy: Tomka przedzierającego się przez tłum polskich kibiców i robiących sobie zbiorowe zdjęcia kiedy wychodziliśmy do zaparkowanego samochodu i taki sam tłumek, chyba z 300 przybranych w biało-czerwone szaliki krzyczących w holu "Hiltona" - "Dziękujemy" i "Adamek, Adamek!". To trzecie, kto wie czy nie największa wrażenie to wkraczający chwilę potem w biało-czerwone morze szalików i koszulek...

"Koszmar" Arreola. Sala najpierw zdębiała, ale kiedy Chris krzyknął: - Kto się ze mną napije piwa za waszego zwycięzcę? - wszyscy oszaleli. Chris pił piwo - po jednej butelce w każdej z obolałych dłoni - podpisywał polskie biustonosze i flagi, robił sobie zdjęcia, aż wreszcie w tym samym halu, który świętował Górala zabrzmiało z polskich lekko podmęczonych trunkami i emocjami prawie tak samo głośne "Arreola, Arreola". - Jakich on ma kibiców, ja was naprawdę kocham. Wy jesteście tacy sami jak my - jak jesteście za kimś, to na całość - stwierdził. Kiedy poszedłem pisać, było grubo po pierwszej. Chris zapowiadał, że zamknie bar o czwartej i może napije się z Adamkiem. Na razie chyba mu się nie udalo, ale w przyszłości, kto wie, bo przecież promotor Arreoli Dan Goossen nie ukrywał, że nic nie cieszyłoby go bardziej niż rewanż. Tylko, że od 24 kwietnia to już kto inny stawia warunki.

Przemek Garczarczyk z Ontario, ASInfo