Rzadko zdarza się, by w ciągu zaledwie kilku godzin kibice mogli oglądać walki tak ekscytujących pięściarzy. Najpierw w Manchesterze tytułu WBA w wadze ciężkiej będzie bronił przeciwko Audley'owi Harrisonowi David Haye, a kilka godzin później, po drugiej stronie oceanu, przy ponad 70-tysięcznej publiczności przeciwko Antonio Margarito wyjdzie na ring najlepszy pięściarz bez podziału na kategorie wagowe - Manny "Pacman" Pacquiao.

W boksie wszystko może się zdarzyć, ale spróbujmy przyjrzeć się temu, czego możemy się spodziewać na obu ringach...

Manny Pacquiao - Antonio Margarito
Freddie Roach, trener Pacmana wielokrotnie w ciągu ostatnich tygodni wyrażał swoje niezadowolenie z tego, co się dzieje z Pacquiao: obowiązki kongresmana, występy telewizyjne na Filipinach i w USA, nawet latanie na występy wyborcze amerykańskiego kongresmana z Nevady. Nietrudno dojść do wniosku, że Manny zrobił się mniej głodny sukcesu, bardziej ucywilizowany. Już jak to kiedyś bywało nie mieszka wspólnie z trzema przyjaciółmi i trenerem w taniutkim motelu przy Wild Card Boxing Club, sali Roacha w Los Angeles, tylko wynajmuje kilkupokojową willę w pobliżu Beverly Hills. Co innego można zresztą niż znudzeniem sukcesami pomyśleć o pięściarzu, który w oficjalnym wywiadzie mówi, że "w boksie osiągnął już wszystko, a teraz interesuje go tylko prezydentura"? O Margarito wiele można powiedzieć - tak samo, że jestem oszustem przyłapanym na utwardzaniu rękawic (za co zdaniem niżej podpisanego powinien być zdyskwalifikowany do końca życia) przed walką z Shane Mosley'em, jak to, że był trzykrotnie mistrzem świata. Ale na pewno nie to, że nie jest głodny boksu i ma wiele do udowodnienia.
Czy to oznacza, że Margarito stał się faworytem? Nic z tego - bukmacherzy z Las Vegas ciągle dają za zwycięstwo Margarito 6 dolarów za jednego postawionego, widząc to, co trudno przeoczyć: Pacquaio, nawet ten trochę zdekoncentrowany, bije szybciej i mocnej z obu rąk niż Margarito. Ten ostatni, może i jest jednym z najtwardszych pięściarzy w tej kategorii wagowej (trener obija go żebrach by mniej czuł ciosów Pacmana), ale co zrobi, kiedy jego ciosy i jak zwykle nieco chaotyczny sposób walczenia nie zrobią wrażenia na Mannym? "Tornado" ma znakomitego trenera w osobie Roberto Garcii, jest większy od Pacquaio i ze wszystkich dochodzących informacji przepracował obóz kondycyjny o niebo lepiej niż jego rywal. Problem w tym, że lubi walczyć z tymi, którzy się biją, a niedocenianie kogoś po talencie Pacquioa, który będzie chciał narzucić swój styl walki od pierwszych rund, zwiększając tempo z każdą mijającą runda jak to zrobił z Josua Clottey'em, to przez ostatnie lata wielki błąd. Ja tego nie zrobię - po bardzo twardej, choć nie zachwycającej walce, stawiam na zwycięstwo Pacmana przez techniczne KO w 10 rundzie.

David Haye - Audley Harrison
- Ta walka będzie pokazywana w systemie 3D - czyli zobaczycie w trzech wymiarach jak obijam jednowymiarowego boksera - można lubić Davida Hayea albo nie, ale trudno przejść obojętnie obok kogoś z tak ciętym językiem. Dla przeciętnego widza Haye będzie interesujący tylko wtedy, jeśli będzie się bił z Adamkiem albo braćmi Kliczko, ale sam Haye też doskonale o tym wie, pokazując swoją walkę w Wielkiej Brytanii tylko w systemie pay-per-view. Sam Harrison, jako amator w reprezentacji Anglii wielki przyjaciel Haye'a (zawsze mieszkali razem w pokoju) uważa, że David po prostu go wykorzystał. - Dałem mu walczyć na pięciu moich galach, żeby mógł sobie zarobić. Jak mnie szło gorzej, on ani razu nie wyciągnął do mnie ręki - mówi Harrison. Ile w tym prawdy, a ile podgrzewania atmosfery by więcej kibiców kupiło PPV? Pewnie prawda jak zawsze tkwi pośrodku. - Audley jest słaby psychicznie, może nawet lekko zwariowany. Wiem o nim wszystko, znam jego słabości - komentuje Haye. Nie tylko on, bo cały bokserski świat wie, że jak Harrison kilka razy zostaje czysto trafiony to bardziej myśli o tym, jak się taktycznie przewrócić, a nie jak mocniej oddać.
Na 48 godzin przed walką, hala M.E.N. w Manchesterze była prawie wyprzedana, sprzedano prawie 17 tysięcy biletów. - Przegrana z Audley'em byłaby dla mnie olbrzymią kompromitacją, prawdziwą katastrofą - mówi "Hayemaker" i tym razem na pewno nie kłamie. Po jego stronie jest wszystko - szybkość, siła uderzenia, umiejętności techniczne. Po stronie Harrisona złoty medal zdobyty na olimpiadzie w Sydney i dziesięcioletnie doświadczenie w zawodowej wadze ciężkiej. I nadzieja, że wzniesie się na wyżyny tak samo jak, jak w innej bitwie o Wielką Brytanię Frank Bruno wniósł się przeciwko będącemu w innej lidze niż on Lennoxowi Lewisowi. Ale wtedy nawet wielka forma Bruno nie pomogła, tak jak nie pomoże Harrisonowi: Haye przez nokaut w 8 rundzie.

Przemek Garczarczyk